Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Gdy oni Apostołowie tak przemawiali do ludu, nadeszli kapłani i urzędnicy kościelni i Saduceuszowie
[2] »i wyrazili boleść swoją, słysząc taką naukę i opowiadadanie o zmartwychwstaniu Jezusa;
[3] »i pochwyciwszy przemawiających, na całą noc wtrącili ich do więzienia, bo już był wieczór.
[4] »Wielu zaś z tych, którzy słuchali Apostołów, uwierzyło, a takich było pięć tysięcy mężów.
[5] »Nazajutrz zebrali się w Jerozolimie książęta, i starsi, i piśmienni,
[6] »i Annasz najwyższy kapłan, i Kaifasz, i Jan, i Alexander, i inni kapłani;
[7] »i postawiwszy więźniów przed sobą, pytali ich: Na mocy jakiego prawa i czyjąby powagą tak przepowiadali?
[8] »Tedy Piotr, natchniony przez Ducha świętego, tak do nich mówił: "Książęta i Zwierzchnicy ludu, słuchajcie:
[9] »Jeżeli dziś macie nas sądzić za to, żeśmy uczynili dobrodziejstwo temu kalece, którego teraz zdrowym tu widzicie;
[10] »to wiedzcież o tem, że mocą imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, któregoście wy ukrzyżowali, a którego Bóg wskrzesił z umarłych, stało się, iż ten oto, kaleka niegdyś, stoi teraz przed wami zdrowy.
[11] »Ten Jezus jest kamieniem węgielnym, który wy, budując, odrzuciliście.
[12] »W nim jest tylko zbawienie, i nie masz pod niebem innego imienia, przez któreby ludzie do łaski z Bogiem przyjść mogli".
[13] »Ci, do których to mówionem było, widzieli stałość Piotra i Jana; a zauważywszy, że są to ludzie niepiśmienni a nawet prostacy, dziwowali się i poznawali w nich towarzyszów Jezusowych.
[14] »Widząc nadto onego uzdrowionego człowieka, niczemu z tego, co mówił Piotr, zaprzeczyć nie mogli.
[15] »Rozkazali przeto więźniów odprowadzić po za miejsce posiedzenia i naradzali się wzajemnie,
[16] »mówiąc: "Co z tymi ludźmi poczniemy? Wszyscy mieszkańcy Jerozolimy wiedzą o cudzie przez nich zdziałanym; zaprzeczyć my temu nie zdołamy.
[17] »By przecież nauka ta dalej się nie rozszerzała, zagroźmy im, by nikomu więcej o niej nie mówili".
[18] »Wezwawszy tedy Apostołów, zapowiedzieli im, by imienia Jezus nie wspominali, i aby w imię to nie nauczali.
[19] »Wówczas Piotr i Jan rzekli: "Sami to powiedzcie, czy sprawiedliwą jest rzeczą, abyśmy was raczej niż Boga słuchali?
[20] »Nie możemy nie mówić tego, na cośmy się patrzyli, i czegośmy sami słuchali".
[21] »Sędziowie przeto, zagroziwszy im karą, puścili ich wolno, nie widząc sposobu karania ich zaraz, a to przez wzgląd na lud, bo wszystkim wiadomem było to, co się stało:
[22] »więcej bowiem niż lat czterydzieści miał on człowiek cudownie uzdrowiony.
[23] »Apostołowie tedy będąc wolni, poszli do swoich i opowiedzieli to, co im książęta kapłańscy i starsi ludu mówili.
[24] »Słysząc to wszyscy jednomyślnie podnieśli głos do Boga i wołali: "Panie, ty stworzyłeś niebo, ziemię, morze i wszystko, co tylko jest.
[25] »Przez Ducha twego natchniony ojciec nasz Dawid wyrzekł: Czemu wzburzyli się poganie i ludy zamyślają niegodziwości?
[26] »Stanęli królowie ziemscy, zjednoczyli się i książęta przeciwko Panu i przeciwko Pomazańcowi jego!
[27] »I zaiste, zjednoczyli się w tem mieście przeciwko słudze twemu Jezusowi, przeciwko twemu Pomazańcowi i Herod, i Piłat Pontski, i poganie, i lud Izraelski,
[28] »by niedopuścić tego, czegoś ty postanowił dokonać.
[29] »Otóż, Panie, wejrzyj na groźby ich i dozwól, by słudzy twoi z całą swobodą opowiadali słowo twoje;
[30] »a niech ręka twoja czyni uzdrowienia, i znaki, i cudy przez imię świętego Syna twojego Jezusa".
[31] »A gdy się tak modlili wstrzęsło się miejsce, w którem byli zebrani, i Duch święty napełnił ich wszystkich, i z ufnością opowiadali słowo Boże.
[32] »Wszyscy zaś wierzący mieli jakoby jedno serce i jedną duszę, i nikt tego, co posiadał, nie uważał za swą wyłączną własność, lecz wszystko należało do wszystkich.
[33] »Bardzo zasadniczo Apostołowie opowiadali o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa Pana naszego i wszyscy temu wierzyli.
[34] »Nikomu też na niczem nie zbywało, bo - czy to kto posiadał rolę, czy domy - to takowe sprzedawał,
[35] »i odebraną wartość składał przed nogi Apostolskie, którzy dzielili ją pomiędzy potrzebujących.
[36] »Tak właśnie uczynił Józef, przez Apostołów nazwany Barnabą, to jest: synem pocieszenia, Lewita, rodem z Cypru,
[37] »który będąc właścicielem roli, sprzedał ją i wzięte za nią pieniądze oddał do rozporządzenia Apostolskiego.