Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Słowa Lemuela, króla Masy, któremi napominała go matka jego.
[2] »Cóż mi ci powiedzieć, synu mój? Cóż synu mojego łona? Cóż mi ci powiedzieć synu, dla któregom tyle ślubów poczyniła?
[3] »Nie oddawaj kobietom swojej siły, ani zabiegów twoich tym, co królów niszczą.
[4] »Nie królom, Lemuelu, nie królom przystoi wino zapijać, ani książętom pytać o napój mocny.
[5] »Aby pijąc nie zapomniał co zakonem jest, a nie spaczył prawa wszystkich dzieci niedoli.
[6] »Dajcie napój temu, który ginie, a wino tym, których dusza rozgoryczona.
[7] »Niechaj pije, aby zapomniał o biedzie swojej, a o trosce swej nie pamiętał więcej.
[8] »Otwieraj usta twoje za niemym, za sprawą wszystkich, którzy giną.
[9] »Otwieraj usta twoje, sądź sprawiedliwie, a broń sprawy biednego i uciśnionego.
[10] »Kobieta dzielna, któż ją znajdzie? Daleko ponad korale sięga wartość jej.
[11] »Polega na niej serce męża, a nie zbraknie mu dobytku.
[12] »Świadczy mu dobrze, a nie źle, po wszystkie dni życia swego.
[13] »Ogląda się za wełną i lnem, i krząta się ochoczo dłonią swoją.
[14] »Podobna do okrętów kupca; zdaleka sprowadza chleb swój.
[15] »Wstaje póki noc jeszcze, i wydziela żywność dla domu swego, a zwykłe zatrudnienie służebnicom swoim.
[16] »Zamyśla o polu i nabywa je, z owocu rąk swoich zasadza winnicę.
[17] »Przepasuje mocą biodra swoje, a porusza krzepko swe ramiona.
[18] »Miarkuje, że dobry jej przemysł; nie gaśnie w nocy światło jej.
[19] »Ręką swą sięga po wrzeciono, a palce jej ujmują przęślicę.
[20] »Otwiera dłoń swą biednemu, a ręce swe wyciąga ku ubogiemu.
[21] »Nie obawia się dla domu swego śniegu, bo cały dom jej ubrany w szkarłat.
[22] »Kobierce sporządza sobie; bisiorem i purpurą jej szata,
[23] »Poważanym w bramach jej mąż, gdy zasiada ze starszyzną kraju.
[24] »Zarzutki przygotowuje i sprzedaje, a pas podaje kramarzowi.
[25] »Moc i wspaniałość jej strojem, a z uśmiechem spogląda na dzień przyszły.
[26] »Usta swe otwiera z mądrością, a uprzejma nauka na języku jej.
[27] »Czuwa nad porządkiem swego domu, a chleba próżniactwa nie jada.
[28] »Synowie jej występują i mienią ją szczęśliwą, mąż jej a wysławia ją:
[29] »"Wiele niewiast pokazało się dzielnie - ty jednak przewyższasz je wszystkie".
[30] »Ułudą wdzięk, ulotną piękność: niewiasta bogobojna, ta godna chwały.
[31] »Oddajcie jej owoc jej rąk, a w bramach niechaj ją sławią jej czyny.