Teksty » Biblia Jakuba Wujka » Księga Przysłów » Rozdział 29
«  Księga Przysłów 28 Księga Przysłów 29 Księga Przysłów 30  »
Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń
 
Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii
[1] »Człowiekowi, który karzącego twardym karkiem wzgardzą, nagłe zginienie nań przyjdzie, a nie przyjdzie ku zdrowiu. [2] »Kiedy się mnożą sprawiedliwi, będzie się radowało pospólstwo: gdy niezbożni władzą wezmą, wzdychać będzie lud. [3] »Człowiek, który miłuje mądrość, uwesela ojca swego: ale który chowa wszeteczne niewiasty, utraci majętność. [4] »Król sprawiedliwy wynosi ziemię: mąż łakomy wywróci ją. [5] »Człowiek, który łagodnemi a obłudnemi słowy mówi przyjacielowi swemu, sieć zastawia na nogi jego. [6] »Grzeszącego męża niesprawiedliwego uwikle sidło: a sprawiedliwy chwalić i weselić się będzie. [7] »Zna sprawiedliwy sprawę ubogich: niezbożny nie rozumie umiejętności. [8] »Ludzie zaraźliwi rozpraszają miasto: a mądrzy gniew odwracają. [9] »Człowiek mądry, będzieli się z głupim prawował, choć się gniewa, choć się śmieje, nie najdzie pokoju. [10] »Mężowie krwawi nienawidzą prostego: ale sprawiedliwi szukają dusze jego. [11] »Wszystkiego ducha swego pokazuje głupi: mądry odkłada i chowa na potem. [12] »Pan, który rad słucha słów kłamliwych, wszystkie sługi ma niezbożne. [13] »Ubogi, a ten, który pożycza, zabieżeli sobie: obudwu Pan oświeca. [14] »Król, który sądzi według prawdy ubogie, stolica jego będzie na wieki utwierdzona. [15] »Rózga i karanie daje mądrość: ale dziecię puszczone na swą wolą, zawstydza matkę swoję. [16] »Gdy się mnożą niezbożni, mnożyć się będą złości: a sprawiedliwi ujrzą ich upadek. [17] »Ćwicz syna twego, a ochłodzi cię i da kochanie duszy twojéj. [18] »Gdy ustanie proroctwo, rozproszy się lud: a kto strzeże zakonu, jest błogosławiony. [19] »Niewolnik nie może być słowy ukarany; bo rozumie, co mówisz, a odpowiadać nie chce. [20] »Widziałeś człowieka prędkiego do mówienia? więcej się trzeba głupstwa spodziewać, niż ukarania jego. [21] »Kto w rozkoszy z młodu chowa sługę swego, potem go dozna krnąbrnego. [22] »Człowiek gniewliwy wzbudza zwady: a kto jest prędki do gniewu, będzie ku zgrzeszeniu skłonniejszy. [23] »Za pysznym chodzi uniżenie: a pokornego duchem ogarnie chwała. [24] »Kto spółkuje ze złodziejem, ma w nienawiści duszę swoję: słucha poprzysięgającego, a nie wydaje. [25] »Kto się boi człowieka, prędko upadnie: kto ma nadzieję w Panu, podniesion będzie. [26] »Wiele szukają twarzy pańskiéj: a od Pana wychodzi sąd każdego. [27] »Brzydzą się sprawiedliwi mężem niezbożnym: a niezbożni brzydzą się tymi, którzy są na prostej drodze. Syn strzegący słowa, ujdzie zatracenia. 
«  Księga Przysłów 28 Księga Przysłów 29 Księga Przysłów 30  »


 Źródło tekstu: Źródło tekstu: WikiźródłaOpis prezentowanego tekstu: BIBLIA to jest Księgi Starego i Nowego Testamentu z łacińskiego na język polski przełożone przez Ks. D. Jakóba Wujka. Dosłowny przedruk z autentycznej edycyi Krakowskiej z r. 1599, potwierdzonej przez Ś. Stolicę Apostolską i j. w. księdza Arcybiskupa Gnieznieńskiego i Poznańskiego. Z kilkoma uwagami, w których są umieszczone słowa podług hebrajskiego oryginału zmienione. Stary Testament zawiera w sobie wszystkie księgi hebrajskiego oryginału. Warszawa 1923. Brytyjskie i Zagraniczne Tow. Biblijne. 8, s. 862; 286, 4 mapki kolor. na osobn. tabl. Wydanie bez ksiąg deuterokanonicznych.