Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Asafa (śpiew) ku wyrozumieniu. Posłuchaj ludzie mój mej nauki, nadstawcie ucha powiedzeniom mych ust,
[2] »Usta me otworzę przypowieścią, sprawię, że wytrysną zagadki z przeszłości zamierzchłej,
[3] »Któreśmy słyszeli a winniśmy je rozumieć a opowiedzieli nam ojcowie nasi.
[4] »Nie zaprzemyż ich synom po ostatnie pokolenie., opowiadając chwały Jehowy i moc Jego oraz cuda jego dziwne, których dokonał.
[5] »Ustawił świadectwo w Jakóbie i dał naukę w Izraelu, o których nakazał ojcom naszym, aby podali wieść o nich swym synom.
[6] »Abyż wiedziało ostatnie pokolenie, syny, co się narodzą, powstaną i opowiedzą swym synom.
[7] »W Bogu położą swą nadzieję i nie zapomną o potężnych uczynkach Wszechmocnego a strzedz będą Jego rozkazów.
[8] »I nie będą, jako ich ojcowie, pokolenie kłótliwe i krnąbrne, pokolenie, co nie sposobiło swego serca, nito wierną była z Wszechmocnym jego dusza.
[9] »Syny Efraimowe, zbrojąc się we wyniosłości łuku - zawiodły w dzień boju.
[10] »Nie strzegli przymierza bożego a w Jego nauce' kroczyć nie chcieli.
[11] »Przepomnieli Jego czynów potężnych i cudów Jego, które im okazał.
[12] »Względem ich ojców cudu dokonał w ziemi Mizraim, na polu Zoan.
[13] »Rozszczepił morze i ich przeprowadził a wody ustawił nito wał.
[14] »Wiódł je w obłoku za dnia a noc całą w świetle ognia.
[15] »Rozszczepi w pustyni opoki a napoi wielce nito otchłanie.
[16] »Wywiódł ze skały strumienie i wody pochylił nito rzeki.
[17] »A jeszcze przydali, abv Mu grzeszyć, by sprzeciwić się Najwyższemu na puszczy.
[18] »Doświadczali Wszechmocnego w swem sercu, iżby żądać pokarmu dla siebie.
[19] »Na Boga wyrzekali, mówili: "Czyż potrafi Wszechmocny stół nakryć w pustyni?'
[20] »Oto uderzyła opoka i popłynęły wody a strumienie rwące uniosą...
[21] »"Czyteż zdoła dać chleb, czy przysposobi mięsa Swemu ludowi?"
[22] »Przetoż usłyszał Jehowa, i wezbrał gniewem, a ogień rozniecił się w Jakóbie, też wstąpił gniew na Izraela,
[23] »Jako że nie uwierzyli Bogu, ani zawierzyli się Jego wybawieniu.
[24] »A rozkazał obłokom w górze i podwoje niebios otworzył.
[25] »Deszczem zlał na nich mannę na pokarm i żyto dał im - niebiosów.
[26] »Chleba potężnych zażywał mąż, strawy nu drogę zesłał im dosyta. Ruszył w niebiosach wiatry wschodu i w mocy Swej przywiódł południe.
[27] »Spuścił na nich mięso niby proch a jako mórz piasek - ptactwo skrzydlate.
[28] »Cisnął na wewnątrz jego obozu, dookoła jego siedzib.
[29] »Jedli i nasycili się wielce a przywiódł im ich pożądanie.
[30] »Nie sprzeniewierzyli się swej pożądliwości, jeszcze w ustach ich ich jadło.
[31] »Toż i Bóg powstał na nie i rzeź sprawił w tłustościach ich a wyborowe Izraela powalił na kolana.
[32] »Mimo to wszystko jeszcze grzeszyli i nie dowierzali cudom Jego.
[33] »I dokonywał dni ich w próżności, zaś lat ich w przerażeniu.
[34] »Gdy ich mordował a bylibyż szukali Go, i wrócili się i rankami Go wypatrywali.
[35] »I byli pomni, że Bóg ich opoką a wszechmoc najwyższa ich zbawcą, -
[36] »Lecz starali się Go nakłonić Swymi usty a kłamali Mu językiem Swym.
[37] »Nie było utwierdzone z Nim serce ich, niteż byli upewnieni w Jego przymierzu.
[38] »On wszelako miłosierny odpuści grzech i nie wytraci, i wielce zawściągnął Swój gniew ani obruszy wszystkiej zapalczywości Swej.
[39] »I wspomniał, żeć ciałem oni, duchem, który idzie a nie powróci.
[40] »Ileż Go drażnić będą oporem w pustyni, napawać boleścią w pustkowiu!
[41] »Wrócili się i doświadczali Wszechmocnego a Świętego Izraelskiego - oznaczyli.
[42] »Nie wspomnieli na dłoń Jego, dnia, w którym wyzwolił ich od gnębiciela.
[43] »Jako znaki Swe położył w Mizraim a dokazy Swe w ziemi Zoan.
[44] »I obrócił rzeki ich w krew, a wód ich płynących, obyż nie pili.
[45] »Zeszłe na nie robactwo, i będzie je pożerać i żaby, a zniszczą je.
[46] »I dał plon ich chrabąszczom a trud ich szarańczy.
[47] »Ubije gradem winnicę ich a szronem ich morwy.
[48] »Wydał bydło ich na pastwę gradu a dobytek ich na pastwę ogni.
[49] »Zeszłe na nie żar gniewu Swego, rozpętanie i wściekłość i utrapienie, dopust złowrogich posłańców.
[50] »Ścieżkę utoruje gniewowi Swemu, nie powściągnął od śmierci duszy ich a zwierzę ich na łup wydał zarazie.
[51] »Pobił wszystko pierworodne w Mizraimie, pierwocinę sił w namiotach Chama.
[52] »Popędził lud Swój jako owce i prowadził je jako stado na pustyni.
[53] »Wiódł je bezpiecznie a nie obawiali się, zaś wrogów ich zakryło morze.
[54] »I zaprowadził je do granic świętości Swej, tej oto góry, którą nabyła Jego prawica.
[55] »Przepędził narody przed nimi i powalił je sznurem dziedzictwa a usadowił w namiotach ich plemiona Izraela.
[56] »Doświadczali i drażnili oporem Boga Najwyższego i nie strzegli Jego świadectw.
[57] »Wstecz się zwrócili i zdradzili, jako ojcowie ich, obrócili się jako łuk zwodności.
[58] »Rozgniewali Go wyżynami swoimi a zazdrość jego poruszyli swymi posągami,
[59] »Usłyszał Bóg i wezbrał gniewem a wielce wzgardził Izraelem.
[60] »I porzucił przybytek Szilo, namiot, w którym osiedlił się wśród ludzi.
[61] »I podał Swą moc w niewolę a piękność Swą w ręce wroga.
[62] »Wydał lud Swój na miecz a gniewem wezbrał na dziedzictwo Swoje.
[63] »Wybrane młodzieńce jego pożarł ogień a dziewice jego nie były chwałą okryte.
[64] »Kapłani jego padli od miecza a wdowy jego nie będą płakały.
[65] »I obudził się jakoby ze snu Pan, jako mocarz, oszołomiony od wina.
[66] »Pobił w tył swoje wrogi, dał im - wstyd wieczny.
[67] »I wzgardził namiotem Józefa, a pnia nie wybrał Efraimowego.
[68] »I wybrał pień Judzki, górę Syonu, którą umiłował. Selah.
[69] »I wybudował świątnicę Swą, niby jednorożce, jak ziemię ugruntował ją na wieczność.
[70] »Wybrał sługę Swego Dawida i wziął go z za obór owczych.
[71] »Z poza łań rodnych go przywiódł, aby pasał w Jakóbie, ludzie Jego i w Izraelu, dziedzictwie Jego.
[72] »I pasł je w czystości swego serca a w pełni rozsądku dłoni swych będzie je prowadził.