Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Posłuchajcie, ostrowowie, a pilnie patrzcie, ludzie z daleka: Pan z żywota wezwał mię a z brzucha matki mej wspomionął na me jimię.
[2] »A uczynił usta ma jako miecz ostry, pod cieniem ręki swej obronił mię jest a uczynił mię jest jako strzałę wybraną, w tule swem skrył mię.
[3] »I rzekł mi jest: Sługa moj ty jeś, Israhel, bo w tobie osławion będę.
[4] »A jaciem rzekł: Na proznociem robił, prze
z przyczyny, a marnie siłę mą jeśm strawił, przeto sąd moj
z Panem a działo me z Bog
iem mym.
[5] »A ninie to mowi Pan, tworzę mię z żywota sługę sobie, aby❬ch❭ zasię nawrocił Jakoba ku Panu, a israhelski lud się nie zbierze i osławion jeśm przed oczyma bożyma a Bog moj uczynił się siła ma.
[6] »A rzekł jest: Mało jest, aby był m
nie sługa ku wzbudzeniu pokolenia Jakobowa a kwasu Israhelskich ku obroceniu. Dałem cię w światło poganom, aby był zbawienie me aż do kraja świata.
[7] »Toć mowi Pan, wykupiciel israhelski, święty jego ku potępnej duszy a ku ganiebnemu narodu, ku słudze pańsk
iemu: Krolowie widzieć będą a powstaną książęta, a kłaniać się będą prze Pana, bo wierny jest a świętemu israhelsk
iemu, jen cię zwolił.
[8] »Toć mowi Pan: ❬W❭ czasu wdzięcznem usłyszałem cię a w dzień zb❬awie❭nia pomogłem Tobie, a cho❬owa❭łem cię, a dałem cię w śl❬ub❭ luda mego, aby wzbudził ❬ziemię❭ a włodał dziedzi
cstwem ❬rozpę❭dzonym,
[9] »aby rzekł tym, kto❬rzy❭ w jęcstwie są: wynidźcie, ❬a tym❭, ji
ż to we ćmach są, zjaw❬cie❭ się. Na drogach pasieni ❬będą❭, a na wszelkich rowniach ❬pa❭sienie jich.
[10] »Nie będą łacz❬nąć❭ ani pragnąć, a nie będzie ❬je żec❭ gor
ącość i słuńce, bo m❬iło❭sierny jich sprawiać j❬e będzie❭, a
z studzien wody napawa❬ć je❭ będzie.
[11] »A położę gory w d❬rogę❭, a ścieżki me powyszony ❬będą❭.
[12] »Owa ci z daleka przydą, ❬a owa❭ oni od połnocy a od mor❬za, a❭ ci z ziemie od południa.
[13] »❬Ch❭walcie niebiosa ❬a r❭adu❬j się❭ ziemi
a, prześpiewa❬j❭cie g❬ory❭ chwałę, bo uciesz❬y❭ł Pan l❬ud❭ swoj a nad ubogimi sw❬ymi❭ smiłuje się.
[14] »I rzekł Syjo❬n❭: ❬O❭puścił mię Pan a Pan z❬apo❭mniał jest mnie.
[15] »Zali z❬apo❭mnieć może niewiasta ❬dzie❭ciątka swego, aby si❬ę❭ nie ❬smi❭łowała nad synem
żywo❬ta swe❭go? A jestli ona zapomni, ❬wsza❭ko ja ciebie nie zapomn❬ię❭.
[16] »Owa toć na mu ręku na❬pi❭sałem cię, mury tw❬e❭ prz❬ed o❭czyma myma zawż❬g❭i.
[17] »P❬rzyszli❭ ❬...❭