Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »A gdy oni przemawiali do ludu, stanęli obok nich kapłani i dowódca straży świątyni, i saduceusze,
[2] »Oburzając się, że nauczali lud i głosili powstanie z martwych w Jezusie.
[3] »I pochwycili ich w swe ręce, i osadzili pod strażą aż do następnego dnia; bo był już wieczór.
[4] »Wielu natomiast
z tych, którzy usłyszeli te słowa, uwierzyło; a była liczba tych mężów około pięciu tysięcy.
[5] »I stało się,
że nazajutrz zebrali się w Jerozolimie ich przywódcy, i starsi, i uczeni w Piśmie,
[6] »I Annasz, arcykapłan, i Kajfasz, i Jan, i Aleksander, i ci którzy byli z rodu arcykapłańskiego;
[7] »A gdy postawili ich pośrodku, wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?
[8] »Wtedy Piotr, napełniony Duchem Świętym, powiedział do nich: Przywódcy ludu i starsi Izraela!
[9] »Jeśli my dzisiaj jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa
uczynionego człowiekowi choremu, dzięki któremu on jest
teraz uratowany.
[10] »To niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela jest wiadome, że w imieniu Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, którego wy przybiliście do krzyża, a którego Bóg wzbudził z martwych, w tym
imieniu stoi on przed wami zdrowy.
[11] »On jest tym kamieniem wzgardzonym przez was budujących, który stał się głowicą węgła.
[12] »I nie ma w nikim innym zbawienia, bowiem nie ma innego imienia pod niebem, danego ludziom, w którym moglibyśmy zostać zbawieni.
[13] »A widząc odwagę Piotra i Jana, i gdy pojęli, że są to ludzie nieuczeni i prości, dziwili się i poznali, że oni również byli z Jezusem.
[14] »A patrząc na stojącego razem z nimi człowieka, który został uzdrowiony, nie mieli nic przeciwko
nim do powiedzenia.
[15] »I gdy rozkazali im wyjść z miejsca
posiedzeń Sanhedrynu, naradzali się między sobą,
[16] »Mówiąc: Co uczynimy tym ludziom? Gdyż istotnie stał się przez nich widoczny wszystkim mieszkającym w Jerozolimie
cudowny znak i nie możemy temu zaprzeczyć.
[17] »Lecz, aby to
jeszcze bardziej nie rozniosło się między ludem, zabrońmy im pod groźbą, aby więcej w tym imieniu nie mówili do nikogo z ludzi.
[18] »I wezwali ich,
i nakazali im, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imieniu Jezusa.
[19] »Lecz Piotr i Jan w odpowiedzi, powiedzieli do nich: Czy jest to słuszne przed obliczem Boga, was słuchać bardziej niż Boga? Osądźcie.
[20] »My bowiem, nie możemy nie mówić tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy.
[21] »A oni po dalszych groźbach wypuścili ich z powodu ludu, nie znajdując nic, za co mogliby ich ukarać; wszyscy bowiem chwalili Boga za to, co się stało.
[22] »Bo człowiek, na którym dokonał się ten
cudowny znak uzdrowienia, liczył więcej niż czterdzieści lat.
[23] »A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i oznajmili im wszystko,
co do nich powiedzieli arcykapłani i starsi.
[24] »A ci, gdy to usłyszeli, podnieśli jednomyślnie głos do Boga i powiedzieli: Władco! Boże, Ty który uczyniłeś niebo i ziemię, i morze i wszystko,
co w nich
jest ,
[25] »Który powiedziałeś przez usta Dawida, swojego sługi: Czemu wzburzyły się narody, a ludy rozmyślały o marności?
[26] »Powstali królowie ziemi, a przywódcy zebrali się razem przeciwko
Panu i przeciwko Jego Mesjaszowi.
[27] »Bo rzeczywiście zebrali się razem przeciwko świętemu Synowi Twojemu, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod, a także i Poncjusz Piłat z narodami i z ludem Izraela,
[28] »Aby uczynili wszystko
to, co ręka Twoja i wola Twoja wcześniej postanowiła, aby się stało.
[29] »A teraz,
Panie, spójrz na ich groźby, i daj swoim sługom z całą śmiałością głosić Twoje Słowo;
[30] »Gdy Ty wyciągasz
swoją rękę by uzdrawiać, tak by działy się znaki i cuda, przez imię Twojego świętego Syna, Jezusa.
[31] »A gdy oni się pomodlili, zatrzęsło się miejsce, w którym byli zgromadzeni, i wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i ze śmiałością głosili Słowo Boże.
[32] »A mnóstwo tych, którzy uwierzyli, miało
jedno serce i jedną duszę, a nikt nie mówił, że jego dobytek był
jego własnością, ale wszystko mieli wspólne.
[33] »A apostołowie z wielką mocą składali świadectwo o powstaniu
z martwych Pana Jezusa, była też nad nimi wszystkimi wielka łaska.
[34] »Albowiem nie było wśród nich nikogo, kto by cierpiał niedostatek; gdyż ci, którzy byli właścicielami pól lub domów, sprzedawali
je i przynosili równowartość
tego, co zostało sprzedane,
[35] »I kładli u stóp apostołów; i rozdawano każdemu, zgodnie z tym, kto jaką miał potrzebę.
[36] »A Józef, który przez apostołów został nazwany Barnabą – co tłumaczy się: Syn Pocieszenia – Lewita, rodem z Cypru,
[37] »Po sprzedaniu posiadanej przez siebie roli, przyniósł pieniądze i położył je u stóp apostołów.