Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »A gdy tak mówili do ludu, przyszli kapłani i przełożeni straży Kościelnej i Saduceusze,
[2] »bolejąc nad tem, że nauczali lud i że opowiadali zmartwychwstanie w Jezusie.
[3] »I położywszy na nich ręce swe, wsadzili ich do ciemnicy aż do jutra, bo już był wieczór.
[4] »A wielu z tych, którzy słyszeli mowę (Piotra), uwierzyli, a była ich liczba mężów około pięciu tysięcy.
[5] »I stało się nazajutrz, że zebrali się książęta ludu, i starsi i nauczyciele Zakonni w Jeruzalem
[6] »z Annaszem, najwyższym kapłanem, i Kajfaszem, i Janem, i Aleksandrem, i co ich jedno było z rodu kapłańskiego.
[7] »A stawiwszy ich pośród siebie, pytali: Czyją mocą, albo w którem imieniu uczyniliście wy to?
[8] »Wtedy Piotr, napełniony Duchem Świętym, rzekł do nich: Książęta ludu i starsi Izraelscy, słuchajcie.
[9] »Ponieważ dziś nas pociągają do sądu za dobrodziejstwo uczynione człowiekowi choremu i pytają nas, jakimby sposobem ten się stał zdrowym,
[10] »tedy niech wam będzie to wszystkim wiadome i całemu ludowi Izraelskiemu, że w Imię Jezusa Chrystusa Nazareńskicgo, Któregoście wy ukrzyżowali, Którego Bóg wskrzesił od umarłych, przez Niego to ten człowiek stoi zdrów przed wami.
[11] »Ten jest Kamień, Który wzgardzony jest od was budujących, a Który się stał głową węgłową
[12] »i niema w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest żadne inne imię pod niebem, dane ludziom, przez którebyśmy mieli być zbawieni.
[13] »A widząc stałość Piotra i Jana, wiedząc, że to byli ludzie nieuczeni i prości, dziwili się i poznali, że bywali z Jezusem;
[14] »widząc też człowieka przy nich stojącego, który był uzdrowiony, nie mogli im nic odeprzeć,
[15] »ale kazali im ustąpić z Sanhedrynu i naradzali się między sobą,
[16] »mówiąc: Co uczynimy tym ludziom? ponieważ jednak jawny znak stał się przez nich wszystkim, którzy mieszkają w Jeruzalem: to jest jawna rzecz i zaprzeczyć jej nie możemy.
[17] »Ale żeby się to więcej nie rozgłaszało między ludźmi, zagroźmy im, aby więcej nie mówili o tem imieniu żadnemu człowiekowi.
[18] »I przyzwawszy ich, przykazali im, aby żadnym sposobem nie mówili ani nie uczyli w Imieniu Jezusowem.
[19] »Ale Piotr i Jan odpowiadając rzekli do nich: Sprawiedliwali jest rzecz przed Obliczem Boskiem, was raczej słuchać niźli Boga, osądźcie.
[20] »Albowiem nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli.
[21] »A oni grożąc im, wypuścili ich, nie znajdując sposobu, jakoby ich mogli skarać, dla ludu, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się było stało,
[22] »gdyż miał już więcej niż czterdzieści lat on człowiek, na którym się był stał ten cud uzdrowienia.
[23] »A gdy ich wypuszczono, przyszli do swoich i opowiedzieli im, cokolwiek mówili im książęta kapłańscy i starsi.
[24] »A usłyszawszy to, wszyscy jednomyślnie podnieśli głos do Boga i rzekli: Panie, Ty, Któryś uczynił niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest,
[25] »Któryś Duchem Świętym przez usta ojca naszego Dawida, sługi Twego, mówił: Czemu się wzburzyły narody i ludzie myśleli próżne rzeczy?
[26] »Stanęli królowie ziemscy i książęta zeszli się społem przeciw Panu i przeciw Chrystusowi Jego.
[27] »– Bo zaprawdę zeszli się w tem mieście przeciwko Świętemu Dziecięciu Twemu Jezusowi, Któregoś pomazał, Herod i Poncki Piłat z poganami i z ludźmi Izraelskimi,
[28] »aby uczynili to, co ręka Twoja i rada Twoja postanowiła, żeby się stało.
[29] »A teraz, Panie, obacz na groźby ich i daj sługom Twoim z wszelką ufnością opowiadać słowo Twoje,
[30] »a Sam wyciągaj rękę Swoją na uzdrawiania, aby się działy znaki i cuda przez Imię Świętego Syna Twojego, Jezusa.
[31] »A gdy się modlili, wzruszyło się miejsce, na którem byli zgromadzeni, i wszyscy byli napełnieni Duchem Świętym i mówili słowo Boże śmiele.
[32] »A onego mnóstwa tych, którzy wierzyli, było serce jedno i dusza jedna, i żaden z nich nie nazywał tego, co miał, swojem, ale wszystko mieli wspólnie.
[33] »A Apostołowie z wielką mocą wydawali świadectwo o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, Pana naszego; i łaska wielka była w nich wszystkich,
[34] »bo nie było nikogo między nimi cierpiącego niedostatek, albowiem wszyscy, ilu ich jedno było, którzy mieli role albo domy, sprzedawali je
[35] »i przynosili pieniądze, za które je sprzedawali, i kładli u nóg Apostołów, i rozdzielano je każdemu, ile komu było potrzeba.
[36] »A Józef, który nazwany był przez Apostołów Barnabaszem (co się wykłada: syn pocieszenia), Lewita, z Cypru rodem,
[37] »mając rolę, sprzedał ją, i przyniósł pieniądze i położył u nóg Apostołów.