Misericordias Domini in aeternum cantabo. Twe miłosierdzie, Twoję prawdę, wieczny Panie, Wysławiać mój rym będzie, póki świata stanie. A pierwej świat (rzecz pewna) w niwecz się obróci, Niźli się Pańskie Twoje słowo nazad wróci, Które to było: słudze Dawidowi swemu Obiecuję, a on niech ufa słowu memu: Póki morza i ziemie, póki nieba stawać, Plemię nie ma i jego stolica ustawać. O Panie, cuda Twoje wyznawają chory Anielskie, prawdę Twoje sławią ludzkie zbory. Kto na ziemi porowna z Tobą, kto na niebie? Wszytki rzesze niebieskie lękają się Ciebie; Wszyscy mocarze ziemscy Tobie biją czołem, A jasność prawdy Twojej obeszła Cię kołem. Ty pychę morską krócisz, Ty nieujeżdżone Wały jego hamujesz pod niebo wzniesione. Tyś hardego tyranna plagą swą uskromił, I wojska nieprzyjaciół swych wszytkich rozgromił. Twe jest niebo, Twa ziemia, wszytko musi Tobie Przypisać, cokolwiek świat wielki zamknął w sobie. Południe i północy, wschód słońca różany, I zachód Twym dowcipem stoi zbudowany. Można jest ręka Twoja, wysoka prawica, Na sądzie a na prawie Twoja tkwi stolica. Litość a prawda boku Twego przestrzegają. Szczęśliwi ludzie, którzy głos Pańskich trąb znają; Ci ducha Twego, Panie, światłem rozświeceni, W żadny błąd nie mogą być nigdy zawiedzieni; Ci z uznania prawdy Twej będą się kochali I twą łaską sławy swej będą nadstawiali. Tyś nasza moc, od Ciebie posiłek mieć mamy. Pańska tarcz i król Jego, którym się wspieramy. Tyś w widzeniu powiedział prorokowi swemu: Naznaczyłem ja króla już ludowi memu. Dawid, sługa mój wierny, ten jest powołany Na ten urząd tak zacny, ten jest pomazany, Temu ja serca będę i siły dodawał, W każdej potrzebie jego z nim będę przestawał. Nigdy go nieprzyjaciel jego nie pożyje, Lub nań fortelem pójdzie, lub nań wojska zbije. Ja sam nieprzyjacioły jego chcę wojować I przeciwniki jego do gruntu zepsować. Prawda i litość moja z nim zawżdy, a z strony Imienia będzie mego wielce podwyższony. Rękę jego położę na morzu szyrokim, Drugą na Eufratowym strumieniu głębokim. W potrzebach swoich do mnie zawżdy się uciecze: Tyś mój ojciec, Tyś mój Bóg i obrońca! — rzecze. A ja go pierworodnym u siebie położę I wszytkim świata tego tyrannom przełożę. W łasce mojej na wieki nie uzna odmiany, W przymierzu poszlubionem będzie zachowany. Potomek w domu jego nigdy nie zaginie, Ani stolica, póki dzień torem swym płynie. A gdzieby dzieci jego zakon mój wzgardziły, Ani posłuszne memu rozkazaniu były: Onić kaźni nie ujdą za swe wszeteczności, I odniosą zapłatę godną swoich złości. Ale jemu zachowam miłosierdzie swoje, I nie będą omylne nigdy słowa moje. Nie zgwałcę ja przymierza swego; głos, podany Z ust moich, w odmienności nie będzie uznany. Razem ja Dawidowi na stateczność swoję Słudze wiernemu przysiągł i przy temże stoję: Nie ma ustać potomstwo w domu jego sławnym, Ani zacny tron jego, póki szlakiem dawnym Prędkie słońce poleci i nieuchodzony Krąg miesięczny, a iściec na niebie niepłony. Teraześ się obruszył, Panie, przeciw jemu, Jawną niełaskę słudze okazujesz swemu: Wywróciłeś przymierze, zepchnąłeś koronę Z głowy jego, odjąłeś wszelaką obronę. Mury, parkany leżą, zewsząd go targają, Zewsząd szczypią, a żałość śmiechem podniecają. Nieprzyjacioły jego nadeńeś wystawił I ludzi zazdrościwe radości nabawił. Przytępiłeś miecz jego, a w swojej potrzebie Nie miał obrońcę, ani pomocnika z Ciebie. Ozdoba wszytka jego i świetność zaćmiona, A stolica nogami wzgórę wywrócona. Ukróciłeś lat jego kwitnącej młodości, Oczu podnieść nie może, pełen zelźywości. Będzie wżdam koniec kiedy tej niełasce? stanie Wżdam Twój srogi gniew kiedy, nieśmiertelny Panie? Wspomni sobie, jako kres ciasny mego wieka! Izalibyś Ty prózno stworzyć miał człowieka, Żeby i ten lichy czas w troskach miał położyć? Bo kto śmierci mógł zniknąć, albo z martwych ożyć? Gdzie teraz ono Twoje miłosierdzie dawne? Gdzie, Panie, zwykła dobroć i przymierze sławne Z Dawidem uczynione? — nakłoń oczu swoich Pańskich, a urąganiu sług się przypatrz Twoich. Pełne łono mam sznupek, pełne obelżenia, Słuchając rozmaitych narodów hańbienia, Którem nieprzyjaciele naszy nas zelżyli, Ani pomazańcowi Twemu przepuścili. Bądź na wieki pochwalon, wiekuisty Panie, A co jest wola Pańska Twoja, niech się stanie.
|