1. | BUDNY.1574 | I fukali nań wiele (ich) aby milczał, ale on tym więcej krzyczał, synu Dawidów zmiłuj się nademną. |
2. | WUJEK.1923 | I wiele ich groziło mu, aby milczał, a on daleko więcéj wołał: Synu Dawidów! zmiłuj się nademną. |
3. | RAKOW.NT | I wiele ich sfukało nań, aby milczał; a on daleko więcej krzyczał: Synu Dawidów, zmiłuj się nademną! |
4. | GDAŃSKA.1881 | I gromiło go wiele ich, aby milczał, ale on tem więcej wołał: Synu Dawida! zmiłuj się nade mną. |
5. | GDAŃSKA.2017 | I wielu nakazywało mu milczeć. Lecz on tym głośniej wołał: Synu Dawida, zmiłuj się nade mną! |
6. | SZCZEPAŃSKI | A wielu groziło mu, by milczał; ale on jeszcze natarczywiej wołał: Synu Dawidów, zmiłuj się nademną! |
7. | MARIAWICI | I wielu ich groziło mu, aby milczał. A on daleko więcej wołał: Synu Dawidów, zmiłuj się nade mną. |
8. | GRZYM1936 | Ludzie strofowali go i kazali mu milczeć. Ale on na cały głos wołał: Synu Dawida, zmiłuj się nade mną. |
9. | DĄBR.WUL.1973 | I gromiło go wielu, aby milczał. Ale on tym bardziej wołał: Synu Dawida! Zmiłuj się nade mną. |
10. | DĄBR.GR.1961 | I gromiło go wielu, aby zamilkł. Ale on tym głośniej wołał: Synu Dawida! Zmiłuj się nade mną! |
11. | TYSIĄCL.WYD5 | Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: Synu Dawida, ulituj się nade mną! |
12. | BRYTYJKA | I gromiło go wielu, aby milczał; a on tym więcej wołał: Synu Dawida! Zmiłuj się nade mną! |
13. | POZNAŃSKA | I wszyscy kazali mu milczeć, lecz on jeszcze głośniej krzyczał: - Synu Dawida, zmiłuj się nade mną! |
14. | WARSZ.PRASKA | Wielu upominało go, żeby umilkł, lecz on jeszcze głośniej wołał: Synu Dawida, ulituj się nade mną! |
15. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | Więc gromili go liczni, aby zamilkł; ale on tym bardziej wołał: Synu Dawida, zlituj się nade mną! |
16. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | I wielu próbowało go uciszyć. On jednak tym głośniej wołał: Synu Dawida! Zlituj się nade mną! |
17. | TOR.PRZ.2023 | I wielu napominało go surowo, aby milczał; a on tym bardziej wołał: Synu Dawida! Zmiłuj się nade mną! |