Pokaż oryg. numery wersetów| 1. | BUDNY.1574 | A wprzód idący grozili mu, aby milczał, lecz on tem więcej krzyczał: synu Dawidów zmiłuj się nademną. | | 2. | WUJEK.1923 | A którzy szli wprzód, fukali nań, aby milczał. Lecz on tem więcéj wołał: Synu Dawidów! zmiłuj się nademną. | | 3. | RAKOW.NT | A wprzód idący fukali go aby milczał; A on daleko więcej krzyczał: Synu Dawidów, zmiłuj się nademną! | | 4. | GDAŃSKA.1881 | Lecz ci, co szli wprzód, gromili go, aby milczał. Ale on tem więcej wołał: Synu Dawidowy! zmiłuj się nade mną. | | 5. | GDAŃSKA.2017 | Lecz ci, którzy szli z przodu, gromili go, aby milczał. On jednak jeszcze głośniej wołał: Synu Dawida, zmiłuj się nade mną! | | 6. | SZCZEPAŃSKI | A ci, co szli na przedzie, grozili mu, by zamilkł; ale on jeszcze natarczywiej wołał: Synu Dawidów, zmiłuj się nademną! | | 7. | MARIAWICI | A ci, którzy szli naprzód, łajali na niego, aby milczał. Ale on tem więcej wołał: Synu Dawidów, zmiłuj się nademną. | | 8. | BIESZK.ŁUK.1931 | A ci, co kroczyli na czele pochodu, fukali nań, aby milczał. Lecz on tem głośniej wołał: „Synu Dawidów, zmiłuj się nademną!”. | | 9. | GRZYM1936 | Ci, co szli na przedzie, kazali mu milczeć, ale on jeszcze głośniej wołał: Synu Dawida, zmiłuj się nade mną. | | 10. | DĄBR.WUL.1973 | A ci, którzy szli na przedzie, upominali go, aby milczał. On jednak bardziej jeszcze wołał: Synu Dawidów, zmiłuj się nade mną! | | 11. | DĄBR.GR.1961 | A ci, którzy szli na przedzie, upominali go, aby zamilkł. On jednak jeszcze bardziej wołał: Synu Dawidów, zmiłuj się nade mną! | | 12. | TYSIĄCL.WYD5 | Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną! | | 13. | BRYTYJKA | A ci, którzy szli na przedzie, gromili go, by milczał. On zaś coraz głośniej wołał: Synu Dawidowy, zmiłuj się nade mną! | | 14. | POZNAŃSKA | Ci, co go mijali, uciszali go, lecz on tym głośniej wołał: - Synu Dawida, zmiłuj się nade mną! | | 15. | WARSZ.PRASKA | A ci, którzy szli na przedzie, upominali go, żeby zamilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: Synu Dawida, ulituj się nade mną! | | 16. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | A ci, co szli przodem, gromili go, aby milczał; ale on jeszcze bardziej wołał: Synu Dawida, zmiłuj się nade mną. | | 17. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Ci, którzy szli na przedzie, słysząc to wołanie, nakłaniali go, aby zamilkł. On jednak krzyczał jeszcze głośniej: Synu Dawida, zlituj się nade mną! | | 18. | TOR.PRZ. | A ci, co szli na przedzie, upominali go surowo, aby milczał. Ale on tym bardziej krzyczał: Synu Dawida! Zmiłuj się nade mną. |
|