1. | PS.FLORIAŃSKI | (72:9) Położyli są w niebiosa usta swoja, a język jich chodził jest po ziemi. |
2. | PS.PUŁAWSKI | (72:9) Położyli w niebo usta swa, a język jich chodził po ziemi. |
3. | WUJEK.1923 | Podnieśli w niebo usta swoje: a ich język przechodził po ziemi. |
4. | GDAŃSKA.1881 | Wystawiają przeciwko niebu usta swe, a język ich krąży po ziemi. |
5. | GDAŃSKA.2017 | Zwracają swe usta przeciwko niebu, a ich język krąży po ziemi. |
6. | PS.BYCZ.1854 | Wystawiają do-niebios, usta-swoje; a,-język-ich, obchodzi w-około-ziemię. |
7. | GÖTZE.1937 | Podnoszą przeciwko niebu usta swoje, a język ich rozwodzi się po ziemi. |
8. | CYLKOW | Miotają na niebo ustami swojemi; a język ich pełza po ziemi. |
9. | KRUSZYŃSKI | Podnoszą usta swe ku niebu, a język ich krąży po ziemi. |
10. | ASZKENAZY | Wstawili swe usta w niebiosy a język ich rozkracza się po ziemi. |
11. | SZERUDA | Podnoszą przeciw niebu swe usta, a język ich pełza po ziemi. |
12. | TYSIĄCL.WYD1 | (72:9) Ustami swymi niebo napastują, język ich krąży po ziemi. |
13. | TYSIĄCL.WYD5 | Ustami swymi niebo napastują, język ich biega po ziemi. |
14. | BRYTYJKA | Przeciwko niebu podnoszą gęby swoje, A język ich pełza po ziemi. |
15. | POZNAŃSKA | Usta ku niebu zwracają, a język ich po ziemi się wlecze. |
16. | WARSZ.PRASKA | Rozdzierają swe usta aż pod niebiosa, a na ziemi język ich dotyka bezkarnie wszystkiego. |
17. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | Swoimi ustami miotają na niebiosa, a ich język pełza po ziemi. |
18. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Ustami gotowi są pochłonąć niebo, A językiem zawojować ziemię. |
19. | TOR.PRZ.2023 | Swoje usta ustawiają na niebiosach, a ich język będzie chodził po ziemi. |