1. | WUJEK.1923 | I nie mógł żaden poznać głosu krzyczenia weselących się i głosu płaczu ludu; albowiem lud społecznie krzyczał głosem wielkim, i głos daleko było słyszeć. |
2. | GDAŃSKA.1881 | Tak, iż lud nie mógł rozeznać głosu krzyku wesołego od głosu płaczącego ludu; albowiem lud on krzyczał głosem wielkim, tak że głos było daleka słyszeć. |
3. | GDAŃSKA.2017 | Tak że lud nie mógł odróżnić głośnego krzyku radości od głośnego płaczu ludu. Lud bowiem wznosił tak wielki okrzyk, że było go słychać z daleka. |
4. | KRUSZYŃSKI | Lud nie mógł rozeznać głosu okrzyku radosnego od głosu płaczu narodu; naród bowiem wydawał wielki krzyk, tak że głos był słyszany daleko. |
5. | TYSIĄCL.WYD5 | I nie można było odróżnić głośnego krzyku radości od głośnego płaczu ludu, albowiem lud ten podniósł wrzawę tak wielką, że głos ten było słychać z daleka. |
6. | BRYTYJKA | Tak że lud nie odróżniał głosu radosnych okrzyków od donośnego płaczu ludu, gdyż lud wznosił głośne okrzyki, a głos ten słychać było daleko. |
7. | POZNAŃSKA | I tak niepodobna było odróżnić okrzyków wesela i radości od głośnego płaczu ludu; lud bowiem wydawał tak głośne okrzyki, że krzyk ten słychać było z daleka. |
8. | WARSZ.PRASKA | Nie można było w końcu odróżnić okrzyków radości od zawodzenia płaczących. Wszystko zlewało się w głos tak potężny, że słychać go było z daleka. |
9. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | Więc lud nie odróżniał głosu wesołego krzyku – od głosu płaczącego narodu; gdyż lud krzyczał wielkim głosem, a wrzawę było słychać z daleka. |
10. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Nikt nie był w stanie odróżnić tych radosnych okrzyków zadowolenia od donośnego płaczu. Odgłosy radości ludu słychać zaś było z daleka. |