1. | WUJEK.1923 | Jeźlim kiedy się uśmiechał do nich, nie wierzyli: a światłość twarzy mojéj nie padała na ziemię. |
2. | GDAŃSKA.1881 | Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali. |
3. | GDAŃSKA.2017 | Jeśli się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali. |
4. | CYLKOW | Uśmiechałem się do nich, gdy odwagę tracili, a jasności oblicza mego nie mogli przytłumić. |
5. | KRUSZYŃSKI | Gdym się uśmiechał do nich nie wierzyli, chciwie przyjmowali ten znak przychylności. |
6. | TYSIĄCL.WYD5 | Uśmiechałem się do nich, a nie wierzyli, nie znikała pogoda z mej twarzy. |
7. | BRYTYJKA | Gdy uśmiechałem się do nich, to nabierali otuchy, pogoda mojego oblicza pocieszała pogrążonych w żałobie. |
8. | POZNAŃSKA | Kiedy się śmiałem do nich, nie śmieli w to uwierzyć i nie mącili pogody na moim obliczu. |
9. | WARSZ.PRASKA | Uśmiecham się do tych, co we wszystko zwątpili, i nie są w stanie zasmucić mej twarzy. |
10. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | Uśmiechałem się do nich, kiedy tracili odwagę, bo nie mogli przytłumić jasności mego oblicza. |
11. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Uśmiechałem się do nich, gdy tracili wiarę, i nie lekceważyli wyrazu mojej twarzy. |
12. | TOR.PRZ.2023 | Uśmiechałem się do nich, jednak nie wierzyli, lecz światła mojego oblicza nie odrzucali. |