1. | ZOFII.UWSP.IJP | I rzecze k niemu: „Puść mię, boć już zorze wschodzi!” otpowiedział jemu: „Nie puszczę cię, aliż mię pożegnasz” |
2. | WUJEK.1923 | I rzekł do niego: Puść mię; bo już wschodzi zorza. Odpowiedział: Nie puszczę cię, aż mi błogosławisz. |
3. | GDAŃSKA.1881 | I rzekł: Puść mię, bo już wschodzi zorza. I odpowiedział: Nie puszczę cię, aż mi będziesz błogosławił. |
4. | GDAŃSKA.2017 | I powiedział: Puść mnie, bo już wzeszła zorza. Odpowiedział: Nie puszczę cię, aż mi pobłogosławisz. |
5. | NEUFELD.1863 | (32:27) I rzekł: puść mnie bo jutrzenka wzeszła i rzekł: nie puszczę cię, póki mi nie pobłogosławisz. |
6. | CYLKOW | I rzekł: "Puść mnie, bo wzeszła jutrzenka!" I odpowiedział: "Nie puszczę cię, póki nie pobłogosławisz mnie!" |
7. | KRUSZYŃSKI | (32:27) I rzekł do Jakóba: "Puść mnie, bo wstaje zorza". I rzekł Jakób: "Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz". |
8. | MIESES | (32:27) i rzekł [anioł]: „Puść mnie, gdyż jutrzenka wzeszła”, lecz on odrzekł: „Nie puszczę ciebie, chybaże mnie pobłogosławisz”. |
9. | SPITZER.1937 | (32:27) I rzekł (anioł): – Puść mnie, gdyż weszła jutrznia! On (Jakób) rzekł zaś: – Nie puszczę cię, póki nie pobłogosławisz mnie! |
10. | TYSIĄCL.WYD5 | A wreszcie rzekł: Puść mnie, bo już wschodzi zorza! Jakub powiedział: Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz! |
11. | BRYTYJKA | I rzekł: Puść mnie, bo już wzeszła zorza. Ale on odpowiedział: Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz. |
12. | POZNAŃSKA | W końcu rzekł: - Puść mnie, bo już zorza wschodzi! Odpowiedział mu: - Nie wypuszczę cię, aż mi pobłogosławisz. |
13. | WARSZ.PRASKA | W końcu ów ktoś zawołał: Puść mnie, bo już świta! A Jakub na to: Nie puszczę cię, dopóki mnie nie pobłogosławisz. |
14. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | (32:27) I powiedział: Puść mnie, bo wzeszła jutrzenka. A odpowiedział: Nie puszczę cię, dopóki mnie nie pobłogosławisz. |
15. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Wreszcie powiedział: Puść mnie, bo już wzeszła zorza. Jakub odparł: Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz. |