1. | BUDNY.1574 | I zumiewali się wszytcy i wahali się jeden ku drugiemu mówiący: Cóż to chce być? |
2. | WUJEK.1923 | I zdumiewali się wszyscy i dziwowali, mówiąc jeden do drugiego: Co to ma być? |
3. | RAKOW.NT | I zapamiętawali się wszyscy, i wątpili, jeden do drugiego mówiąc: Cóż wżdy to chce być? |
4. | GDAŃSKA.1881 | I zdumiewali się wszyscy, i dziwowali się, mówiąc jeden do drugiego: Cóż to wżdy ma być? |
5. | GDAŃSKA.2017 | I zdumiewali się wszyscy, i dziwili, mówiąc jeden do drugiego: Co to ma znaczyć? |
6. | JACZEWSKI | Zdumiewali się tedy wszyscy, i dziwili się, i pytali się siebie nawzajem: "Co to wszystko znaczy?" |
7. | SZCZEPAŃSKI | Wszyscy tedy zdumiewali się, a nie mogąc zrozumieć, między sobą mówili: Cóż to ma znaczyć? |
8. | MARIAWICI | I zdumiewali się wszyscy i dziwowali się, mówiąc jeden do drugiego: Co to może być? |
9. | DĄBR.WUL.1973 | Zdumiewali się tedy i w podziwie mówili jeden do drugiego: Cóż to ma znaczyć? |
10. | DĄBR.GR.1961 | Zdumiewali się więc wszyscy, a nie wiedząc co sądzić, mówili jeden do drugiego: „Cóż to ma znaczyć?” |
11. | TYSIĄCL.WYD5 | Zdumiewali się wszyscy i nie wiedzieli, co myśleć: Co to ma znaczyć? - mówili jeden do drugiego. |
12. | BRYTYJKA | Zdumieli się wtedy wszyscy i będąc w niepewności, mówili jeden do drugiego: Cóż to może znaczyć? |
13. | POZNAŃSKA | Byli tym wszyscy zaskoczeni i oszołomieni, pytając jeden drugiego: "Co to znaczy?" |
14. | WARSZ.PRASKA | Pełni zdumienia, nie wiedząc, co o tym sądzić, pytali jedni drugich: Co to ma znaczyć? |
15. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | Zatem wszyscy byli oszołomieni i w kłopocie, mówiąc jeden do drugiego: Co by tu miało się zdarzyć? |
16. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Wszyscy zatem, zaskoczeni i oniemiali, mówili jeden do drugiego: Co to wszystko znaczy? |
17. | TOR.PRZ.2023 | I zdumieli się wszyscy, i byli zakłopotani, mówiąc jeden do drugiego: Cóż to ma być? |