1. | ZOFII.UWSP.IJP | A gdyż było słuńce za gorę zaszło, uderzy na Abrama drzemota a groza wielika w ciemności obydzie ji. |
2. | WUJEK.1923 | A gdy słońce zachodziło, przypadł twardy sen na Abrama: i strach wielki i ciemny przypadł nań. |
3. | GDAŃSKA.1881 | I stało się, gdy słońce zachodziło, że przypadł twardy sen na Abrama, a oto strach i ciemność wielka przypadła nań. |
4. | GDAŃSKA.2017 | Gdy słońce zachodziło, głęboki sen ogarnął Abrama i oto groza wielkiej ciemności zapadła na niego. |
5. | NEUFELD.1863 | A gdy słońce miało zejść, odurzenie padło na Abrama, a oto przestrach posępny, wielki padł na niego. |
6. | CYLKOW | Słońce zaś miało się ku zajściu, a sen twardy padł na Abrama; aż oto trwoga, ciemność wielka przypadła nań. |
7. | KRUSZYŃSKI | Gdy słońce zaszło, głęboki sen przypadł na Abrama i oto przestrach i wielka pomroka nań spadła. |
8. | MIESES | Gdy słońce miało się ku zachodowi padł twardy sen na Abrama i oto zgroza ciemna i ciężka padła na niego, |
9. | SPITZER.1937 | A miało się słońce ku zachodowi, gdy sen twardy padł na Abrama, a oto trwoga, ciemność wielka opadła go. |
10. | TYSIĄCL.WYD5 | A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność. |
11. | BRYTYJKA | A gdy zachodziło słońce, ogarnął Abrama twardy sen, wtedy też opadły go lęk i głęboka ciemność. |
12. | POZNAŃSKA | Zachodziło właśnie słońce, gdy Abram zapadł w głęboki sen: objęła go wielka ciemność budząca grozę. |
13. | WARSZ.PRASKA | Po zachodzie słońca zapadł Abram w głęboki sen. I nagle ogarnęło go wielkie przerażenie. Znalazł się jakby w gęstej ciemności. |
14. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | A gdy słońce miało się ku zachodowi, na Abrama padł twardy sen; i oto trwoga przypadła na niego wielka ciemność. |
15. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Kiedy słońce zachodziło, zmorzył Abrama twardy sen. Opadły go też lęk i głęboka ciemność. |