1. | PS.FLORIAŃSKI | (102:15) Bo duch przejdzie w niem i nie ostanie, i nie pozna więce miesta swego. |
2. | PS.PUŁAWSKI | (102:15) Bo duch przedzie w niem i nie zstoji sie, i nie poznaje ❬więcej❭ miasta swego. |
3. | WUJEK.1923 | Albowiem powienie wiatr nań, i nie ostoi się, i więcéj nie pozna miejsca swego. |
4. | GDAŃSKA.1881 | Gdy nań wiatr powienie, aliści go niemasz, ani go więcej pozna miejsce jego. |
5. | GDAŃSKA.2017 | Wiatr na niego powieje, a już go nie ma i nie pozna go już jego miejsce. |
6. | PS.BYCZ.1854 | Kiedy wiatr przejdzie, nad-nim, tedy-nie-ma-go; nawet-nie pozna-go już, miejscé-jego. |
7. | GÖTZE.1937 | Gdy wiatr nad nim przejdzie, niema go, i miejsce jego nie zna go więcej. |
8. | CYLKOW | Gdy wiatr przejdzie po nim, niemasz go, a nie poznaje go już miejsce jego. |
9. | KRUSZYŃSKI | Gdy wiatr powieje nań, już go niemasz, i miejsca swego nie pozna więcej. |
10. | ASZKENAZY | Że wiatr go musnął w przelocie a niemasz go i nie rozpozna go więcej miejsce jego. |
11. | SZERUDA | Gdy nań wiatr powieje, już go nie ma, i już go nie ujrzy miejsce jego. |
12. | TYSIĄCL.WYD1 | (102:16) Ledwie musnął go wiatr, a już go nie ma, i własne miejsce już go nie poznaje. |
13. | TYSIĄCL.WYD5 | ledwie muśnie go wiatr, a już go nie ma, i miejsce, gdzie był, już go nie poznaje. |
14. | BRYTYJKA | Gdy wiatr nań powieje, już go nie maI już go nie ujrzy miejsce jego. |
15. | POZNAŃSKA | lecz ledwie wiatr powieje, już go nie ma, nie pozostaje po nim nawet ślad. |
16. | WARSZ.PRASKA | lecz znika natychmiast kiedy wiatr powieje, i nie poznaje go już miejsce jego. |
17. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | A kiedy wiatr po nim przejdzie – nie ma go i już go nie poznaje jego miejsce. |
18. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Wystarczy, że zawieje wiatr, a już go nie ma, Nie widać go na jego dawnym miejscu. |
19. | TOR.PRZ.2023 | Wiatr na niego powieje i nie ma go, i nie zauważy się więcej jego miejsca. |