1. | WUJEK.1923 | I leczyły skazę córki ludu mego z lekkością, mówiąc: Pokój, pokój, ano nie było pokoju. |
2. | GDAŃSKA.1881 | I leczą skruszenie córki ludu mego tylko po wierzchu, mówiąc: Pokój, pokój! choć niemasz pokoju. |
3. | GDAŃSKA.2017 | I leczą rany córki mego ludu tylko powierzchownie, mówiąc: Pokój, pokój! Ale nie ma pokoju. |
4. | CYLKOW | A chcą uzdrowić ranę ludu Mojego zlekka, powtarzając: pokój! pokój! gdy pokoju niema. |
5. | KRUSZYŃSKI | I lekko traktują sobie ruinę ludu mego, mówiąc: Pokój! pokój! a jednak niemasz pokoju. |
6. | TYSIĄCL.WYD1 | Upadek ludu mojego chcą lekkomyślnie uleczyć. "Pokój!" — ogłaszając — "Pokój!", podczas gdy nie ma pokoju. |
7. | TYSIĄCL.WYD5 | Usiłują zaradzić katastrofie mojego narodu, mówiąc beztrosko: Pokój, pokój, a tymczasem nie ma pokoju. |
8. | BRYTYJKA | I leczą rany swojego ludu powierzchownie, mówiąc: Pokój, pokój! – choć nie ma pokoju. |
9. | POZNAŃSKA | Powierzchownie tylko leczą ruinę ludu mojego, wołają: "Pokój! Pokój!" Ale nie ma pokoju! |
10. | WARSZ.PRASKA | Mój lud chcieliby łatwo od nieszczęść wybawić, wołając na wsze strony: Pokój, pokój! Lecz wciąż nie ma pokoju. |
11. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | Chcą nieznacznie uzdrowić ranę Mojego ludu, powtarzając: Pokój! Pokój! gdy nie ma pokoju. |
12. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | I poważną ranę mego ludu leczą powierzchownie. Mówią: Pokój, pokój! A pokoju nie ma! |