Pokaż oryg. numery wersetów1. | BUDNY.1574 | A oto duch porywa ji, a znagła wrzeszczy, i roztrąca ji spianą trzęsąc go, a ledwie odchodzi skruszywszy ji. | 2. | WUJEK.1923 | A oto duch go porywa, i natychmiast krzyczy i roztrąca i rozdziera go z uślinieniem, a zaledwie odchodzi, stargawszy go. | 3. | RAKOW.NT | A oto duch bierze go, i natychmiast krzyczy i drapie go z uślinieniem, i zaledwie odstępuje od niego, utłukszy go. | 4. | GDAŃSKA.1881 | A oto duch zły popada go, a zaraz krzyczy, a on rozdziera go, śliniącego się, a zaledwie odchodzi od niego, skruszywszy go. | 5. | GDAŃSKA.2017 | I oto duch dopada go, a on nagle krzyczy. Szarpie nim tak, że się pieni i potłukłszy go, niechętnie od niego odchodzi. | 6. | SZCZEPAŃSKI | a oto duch go chwyta i nagle krzyczy, {i rzuca o ziemię}, i szarpie nim, tak iż ów pianę toczy; a wyczerpawszy go, z trudnością tylko <odeń> odchodzi. | 7. | MARIAWICI | a oto duch porywa go, i gwałtem krzyczy: i tłucze nim (duch) i rozdziera go, tak że pianę toczy, i z ledwością odstępuje, naszarpawszy się go. | 8. | BIESZK.ŁUK.1931 | Bo oto, gdy zły duch go znienacka porywa, chłopiec zaczyna krzyczeć, zły duch nim tak miota i szarpie go, że aż piana mu się toczy z ust. Zmarnuje go zupełnie i nie tak łatwo wypuszcza go z mocy swej. | 9. | GRZYM1936 | Przydarza mu się, że go duch napada, a on przeraźliwie krzyczy; i rzuca go o ziemię i tłucze go, aż się pieni i ledwie zeń wychodzi, mordując go strasznie. | 10. | DĄBR.WUL.1973 | I oto duch porywa go, i nagle krzyczy, i rzuca nim, i targa, i pianę toczy, a z trudem odchodzi wyczerpując go. | 11. | DĄBR.GR.1961 | Oto duch go porywa – i nagle krzyczy; potem nim targa, tak że mu się piana z ust sączy i z trudem odchodzi wyniszczywszy jego siły. | 12. | TYSIĄCL.WYD5 | A oto chwyta go duch, tak że nagle krzyczy; miota nim tak, że się pieni, i tylko z trudem odstępuje od niego, rzucając nim o ziemię. | 13. | BRYTYJKA | Bo oto duch porywa go i zaraz krzyczy, i szarpie nim z pianą na ustach, i z trudem opuszcza go potłuczonego. | 14. | POZNAŃSKA | A oto duch go chwyta, on zaś nagle krzyczy. (Duch) rzuca go na ziemię, a on się ślini. I dręcząc go z trudem odchodzi. | 15. | WARSZ.PRASKA | Oto duch [nieczysty] chwyta go, a wtedy krzyczy rozpaczliwie. Rzuca nim tak, że się pianą pokrywa, i niechętnie odchodzi, dopiero kiedy go już bardzo umęczy. | 16. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | A oto duch go ogarnia i go niszczy; więc nagle krzyczy z pianą, szarpie go oraz ledwo od niego odstępuje. | 17. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | Kiedy duch nim owładnie, chłopiec zaraz zaczyna krzyczeć, a duch rzuca nim, z ust toczy mu pianę, rani go i dopiero po długich męczarniach zostawia. | 18. | TOR.PRZ.2023 | I oto duch chwyta go, i nagle krzyczy, i szarpie nim tak, że aż się pieni, i z trudem odstępuje od niego, tłukąc nim. |
|