1. | WUJEK.1923 | I leczyli skazę córki ludu mego ku zelżywości, mówiąc: Pokój, pokój! gdy nie było pokoju. |
2. | GDAŃSKA.1881 | Bo leczą skruszenie córki ludu mego tylko po wierzchu, mówiąc: Pokój, pokój! choć niemasz pokoju. |
3. | GDAŃSKA.2017 | I leczą rany córki mego ludu tylko powierzchownie, mówiąc: Pokój, pokój! Ale nie ma pokoju. |
4. | CYLKOW | A chcą uzdrowić ranę ludu Mojego zlekka, powtarzając: pokój! pokój! gdy pokoju niema. |
5. | KRUSZYŃSKI | Traktują sobie lekko ruinę córki ludu mego, mówiąc: "Pokój, Pokój!" a niemasz pokoju. |
6. | TYSIĄCL.WYD1 | Upadek ludu mojego chcą lekkomyślnie uleczyć, "Pokój!" — mawiając — "Pokój!" podczas gdy nie ma pokoju. |
7. | TYSIĄCL.WYD5 | Powierzchownie opatrują rany Córy mojego narodu, mówiąc: Pokój, pokój, a tymczasem nie ma pokoju. |
8. | BRYTYJKA | I leczą ranę córki mojego ludu powierzchownie, mówiąc: Pokój! Pokój! Choć nie ma pokoju. |
9. | POZNAŃSKA | Powierzchownie tylko leczą ruinę ludu mojego, wołając: "Pokój! Pokój!" Ale nie ma pokoju! |
10. | WARSZ.PRASKA | Opatrują wprawdzie rany Córy mego ludu, ale z lekka tylko, i mówią „Pokój, pokój”, tymczasem pokoju wciąż nie ma. |
11. | ŚLĄSKIE.TOW.BIB. | Nieznacznie chcą uzdrowić charakter Mojego ludu, powtarzając: Pokój! Pokój! gdy nie ma pokoju. |
12. | EIB.BIBLIA.2016.LIT | I poważną ranę córki mego ludu leczą powierzchownie. Mówią: Pokój, pokój! A pokoju nie ma! |