Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Pieśń pouczająca. Asafa. Słuchaj, mój ludu, mego prawa, nakłońcie uszu ku słowom moich ust.
[2] »Otworzę moje usta do przypowieści, opowiem starodawne tajemnice;
[3] »Cośmy słyszeli i poznali i
co nam opowiadali nasi ojcowie.
[4] »Nie zataimy
tego przed ich synami, opowiemy przyszłemu pokoleniu o chwale PANA, o jego mocy i cudach, które czynił.
[5] »Ustanowił bowiem świadectwo w Jakubie, nadał prawo w Izraelu i nakazał naszym ojcom, aby je oznajmiali swoim synom;
[6] »Aby poznało przyszłe pokolenie, synowie, którzy się urodzą; aby powstawszy, przekazywali
je swoim synom;
[7] »Żeby pokładali w Bogu nadzieję i nie zapominali o dziełach Boga, lecz strzegli jego przykazań;
[8] »Żeby nie byli, jak ich ojcowie, pokoleniem opornym i nieposłusznym; pokoleniem, które nie przygotowało swego serca i którego duch nie był wierny Bogu.
[9] »Synowie Efraima, uzbrojeni i wyposażeni w łuki, w dniu bitwy wycofali się.
[10] »Bo nie strzegli przymierza Boga i nie chcieli postępować według jego prawa.
[11] »Zapomnieli o jego dziełach i cudach, które im ukazał.
[12] »Przed ich ojcami czynił cuda w ziemi Egiptu, na polu Soanu.
[13] »Rozdzielił morze i przeprowadził ich, i sprawił, że wody stanęły jak wał.
[14] »Prowadził ich w obłoku za dnia, a całą noc w blasku ognia.
[15] »Rozszczepił skały na pustyni i napoił ich jakby z wielkich głębin.
[16] »Wydobył strumienie ze skały i sprawił, że wody płynęły jak rzeki.
[17] »Lecz
oni jeszcze więcej grzeszyli przeciwko niemu i pobudzili do gniewu Najwyższego na pustyni;
[18] »I wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żądając pokarmu według swego pragnienia.
[19] »I mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Czy Bóg może zastawić stół na tej pustyni?
[20] »Oto uderzył w skałę i wypłynęły wody, i wezbrały strumienie; czy będzie mógł też dać chleb? Czy przygotuje mięso swemu ludowi?
[21] »Gdy PAN
to usłyszał, rozgniewał się i ogień zapłonął przeciw Jakubowi, i gniew wybuchnął przeciw Izraelowi;
[22] »Bo nie uwierzyli Bogu i nie zaufali jego zbawieniu;
[23] »Choć rozkazał chmurom w górze i bramy nieba otworzył.
[24] »I zesłał im
jak deszcz mannę do jedzenia, i zboże z nieba im dał.
[25] »Człowiek jadł chleb anielski; zesłał im pokarm do syta.
[26] »Wzbudził na niebie wiatr ze wschodu i sprowadził swą mocą wiatr południowy.
[27] »Zesłał im mięso jak pył i ptactwo skrzydlate jak piasek morski.
[28] »Spadło ono pośrodku ich obozu, wokół ich namiotów.
[29] »Jedli i w pełni się nasycili; dał im, czego pragnęli.
[30] »A gdy jeszcze nie zaspokoili swego pragnienia,
gdy jeszcze pokarm był w ich ustach;
[31] »Spadł na nich gniew Boży i zabił ich tłustych, a znakomitszych z Izraela powalił.
[32] »Mimo to nadal grzeszyli i nie wierzyli jego cudom;
[33] »Dlatego sprawił, że ich dni przemijały w marności, a ich lata – w trwodze.
[34] »Gdy ich zabijał, szukali go; nawracali się i o świcie szukali Boga;
[35] »Przypominali sobie, że Bóg
jest ich skałą, że Bóg Najwyższy – ich Odkupicielem;
[36] »Pochlebiali mu jednak swoimi ustami i okłamywali go swym językiem;
[37] »A ich serce nie było przed nim szczere i nie byli wierni jego przymierzu.
[38] »On jednak, będąc miłosiernym, przebaczał ich nieprawości i nie wytracał
ich; często odwracał swój gniew i nie pobudzał całej swej zapalczywości;
[39] »Bo pamiętał, że są ciałem; wiatrem, który ulatuje i nie wraca.
[40] »Jak często pobudzali go do gniewu na pustyni
i zasmucali go na pustkowiu!
[41] »Odwracali się i wystawiali Boga na próbę, i stawiali granice Świętemu Izraela.
[42] »Nie pamiętali jego ręki
ani dnia, w którym ich wybawił z utrapienia;
[43] »Gdy czynił swe znaki w Egipcie i swe cuda na polu Soanu;
[44] »Gdy zamienił w krew ich rzeki i ich strumienie, tak że nie mogli
z nich pić.
[45] »Zesłał na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich niszczyły;
[46] »I dał robactwu ich plony, a ich pracę szarańczy.
[47] »Zniszczył gradem ich winorośle, a sykomory szronem.
[48] »Ich bydło wydał na pastwę gradu, a ich stada
na pastwę błyskawic.
[49] »Wylał na nich żar swojego gniewu, zapalczywość, oburzenie i udrękę, zesławszy na nich złych aniołów.
[50] »Otworzył drogę dla swego gniewu, nie zachował ich duszy od śmierci, a ich życie wydał zarazie;
[51] »Wytracił wszystko pierworodne w Egipcie, pierwociny
ich mocy w namiotach Chama;
[52] »Ale swój lud wyprowadził jak owce i wiódł ich po pustyni jak stado.
[53] »Prowadził ich bezpiecznie, tak że się nie lękali, a ich wrogów przykryło morze;
[54] »I przyprowadził ich do swej świętej granicy; do góry, którą nabyła jego prawica.
[55] »Wypędził przed nimi narody, sznurem wyznaczył im dziedzictwo, żeby pokolenia Izraela mieszkały w swoich namiotach.
[56] »Oni jednak wystawiali na próbę i pobudzali do gniewu Boga Najwyższego, i nie strzegli jego świadectw.
[57] »Lecz odwrócili się i postępowali przewrotnie jak ich ojcowie, schodzili z drogi jak łuk zawodny.
[58] »Pobudzali go bowiem do gniewu przez swe wyżyny i rzeźbionymi posągami wzbudzali jego zazdrość.
[59] »Gdy Bóg
to usłyszał, rozgniewał się i wielce wzgardził Izraelem.
[60] »I opuścił przybytek w Szilo; namiot,
który rozbił wśród ludzi;
[61] »I oddał w niewolę swoją moc i swoją chwałę w ręce wroga.
[62] »Wydał swój lud pod miecz i rozgniewał się na swoje dziedzictwo.
[63] »Ich młodzieńców pochłonął ogień, a ich dziewic nie wydano za mąż.
[64] »Ich kapłani padli od miecza, a ich wdowy nie lamentowały.
[65] »Lecz potem Pan ocknął się jak ze snu, jak mocarz wykrzykujący od wina.
[66] »I uderzył na tyły swoich wrogów, okrył ich wieczną hańbą.
[67] »Ale choć wzgardził namiotem Józefa i pokolenia Efraima nie wybrał;
[68] »Jednak wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował.
[69] »I zbudował swoją świątynię jak wysoki
pałac; jak ziemię, którą ugruntował na wieki.
[70] »Wybrał też Dawida, swego sługę; wziął go z owczych zagród;
[71] »Przywołał go, gdy chodził za karmiącymi
owcami, aby pasł Jakuba, jego lud, i Izraela, jego dziedzictwo.
[72] »A on ich pasł w prawości swego serca i prowadził ich roztropną ręką.