Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »A gdy oni przemawiali do ludu, nadeszli kapłani, dowódca straży świątynnej i saduceusze,
[2] »oburzeni, że nauczali lud i zapowiadali zmartwychwstanie w Jezusie.
[3] »I pojmali ich, i wtrącili do więzienia aż do dnia następnego; był już bowiem wieczór.
[4] »Wielu zaś z tych, którzy słyszeli tę mowę, uwierzyło, a liczba ich wynosiła pięć tysięcy mężów.
[5] »I stało się, że nazajutrz zebrali się w Jerozolimie ich przełożeni, starsi i uczeni:
[6] »Annasz, najwyższy kapłan, Kajfasz, Jan, Aleksander i ilu ich było z rodu kapłańskiego.
[7] »A postawiwszy ich w pośrodku pytali: Jaką mocą albo w czyim imieniu wyście to uczynili?
[8] »Wtedy Piotr napełniony Duchem Świętym rzekł do nich: Przełożeni ludu i starsi, słuchajcie:
[9] »jeżeli nas dzisiaj badają w sprawie dobrodziejstwa względem kaleki, przez które on odzyskał zdrowie,
[10] »niech wam wszystkim i całemu ludowi izraelskiemu wiadome będzie, że przez imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, któregoście wy ukrzyżowali, a którego Bóg wskrzesił z martwych, że przez niego ten stoi zdrowy przed wami.
[11] »Ten jest onym kamieniem odrzuconym przez was budujących, który stał się kamieniem węgielnym.
[12] »I w żadnym innym nie masz zbawienia, albowiem nie masz żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, w którym mielibyśmy być zbawieni.
[13] »Widząc tedy odwagę Piotra i Jana i dowiedziawszy się, że są to ludzie nieuczeni i prości, zdumiewali się i poznali ich, że byli z Jezusem.
[14] »A widząc również, że stoi z nimi ów człowiek uzdrowiony, nie mogli nic rzec przeciw temu.
[15] »Polecili im zatem opuścić miejsce narad, rozprawiając między sobą
[16] »i mówiąc: Cóż mamy począć z tymi ludźmi? Bo że jawny cud został przez nich uczyniony, wiadome jest wszystkim mieszkańcom Jerozolimy i nie możemy zaprzeczyć temu.
[17] »Ale aby się to bardziej nie rozgłaszało między ludem, zabrońmy im pod karą, aby więcej do nikogo z ludzi w imię to nie przemawiali.
[18] »I przywoławszy ich zakazali im w ogóle mówić albo też nauczać w imię Jezusa.
[19] »Piotr jednak i Jan odpowiadając rzekli do nich: Sami osądźcie, czy wobec Boga słuszne jest słuchać bardziej was aniżeli Boga.
[20] »Nie możemy bowiem nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli.
[21] »A oni zagroziwszy im wypuścili ich, nie wiedząc, jak by ich ukarać, a to ze względu na lud. Wszyscy bowiem wysławiali Boga za to, co się stało.
[22] »Albowiem więcej niż czterdzieści lat miał człowiek, który doznał cudu uzdrowienia.
[23] »A gdy ich wypuszczono, przyszli do swoich i oznajmili im, co do nich przedniejsi kapłani i starsi mówili.
[24] »Ci zaś, usłyszawszy to, jednomyślnie wznieśli głos do Boga mówiąc: Panie! Tyś stworzył niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest.
[25] »Ty za sprawą Ducha Świętego powiedziałeś przez usta ojca naszego, sługi twego, Dawida: Czemu wzburzyły się narody, a ludy próżne knują zamysły?
[26] »Powstali królowie ziemscy i książęta stanęli społem przeciw Panu i przeciw Chrystusowi jego.
[27] »Albowiem zeszli się istotnie w tym mieście Herod i Piłat Poncjusz z poganami i ludami izraelskimi przeciw świętemu Synowi twemu, Jezusowi, któregoś ty namaścił,
[28] »aby uczynić to, co ręka twoja i myśl przedtem postanowiły, aby się stało.
[29] »A teraz, Panie, wejrzyj na groźby ich i dozwól sługom swoim głosić słowo twoje z całą odwagą,
[30] »podczas gdy ty twą rękę wyciągać będziesz, aby uzdrawiać i czynić cuda i znaki w imię świętego Syna twojego, Jezusa.
[31] »A gdy się modlili, zatrzęsło się miejsce, gdzie byli zebrani, i napełnieni byli wszyscy Duchem Świętym, i głosili słowo Boże z odwagą.
[32] »A mnóstwo wierzących miało jedno serce i jedną duszę i nikt z nich tego, co miał, swoim nie nazywał, ale wszystko mieli wspólne.
[33] »Apostołowie zaś z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a łaska wielka była w nich wszystkich.
[34] »Bo nie było między nimi nikogo w niedostatku. Albowiem ci, którzy posiadali rolę albo domy, sprzedawali je, a przynosili zapłatę za to, co sprzedali,
[35] »i składali u stóp Apostołów. I wydzielano każdemu, ile komu było potrzeba.
[36] »Józef zaś, zwany przez Apostołów Barnabą (co znaczy: syn pocieszenia), lewita, rodem z Cypru,
[37] »mając rolę sprzedał ją, przyniósł zapłatę i złożył u stóp Apostołów.