Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Potem ukazał się znak wielki na niebie. Niewiasta obleczona w słońce i księżyc u jej stóp, a na głowie jej korona z gwiazd dwunastu.
[2] »A będąc brzemienną wołała, bolejąc i jęcząc w bólach porodu.
[3] »I ukazał się inny znak na niebie, a oto smok wielki, rudy, mający siedem głów i dziesięć rogów. A na głowach jego siedem koron,
[4] »a ogon jego ciągnął trzecią część gwiazd niebieskich. I zrzucił je na ziemię, a smok stanął przed niewiastą, która miała urodzić, aby gdy porodzi, pożreć jej syna.
[5] »I porodziła dziecię płci męskiej, które miało panować żelaznym berłem nad wszystkimi narodami. I syn jej porwany został do Boga i do tronu jego.
[6] »A niewiasta uciekła na pustynię, gdzie Bóg przygotował jej miejsce, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.
[7] »I zaczęła się wielka bitwa na niebie: Michał i Aniołowie jego walczyli ze smokiem, a walczył również smok i Aniołowie jego.
[8] »A nie przemogli, i więcej już nie znaleziono dla nich miejsca w niebie.
[9] »I zrzucony został ów smok wielki, wąż znany od dawna, ten, którego zowią diabłem i szatanem i który zwodzi cały świat; i zrzucony został na ziemię, a Aniołowie jego razem z nim zrzuceni byli.
[10] »I usłyszałem głos donośny w niebie mówiący: Teraz stało się zbawienie i potęga. I królowanie Boga naszego, i władza Chrystusa jego, gdyż zrzucony jest oskarżyciel naszych braci, który ich oskarżał przed obliczem Boga naszego we dnie i w nocy.
[11] »A oni go zwyciężyli przez krew Baranka i przez słowo świadectwa swego, a nie umiłowali dusz swoich aż do śmierci.
[12] »Przeto weselcie się niebiosa i mieszkańcy ich. Biada ziemi i morzu, bowiem zstąpił do was diabeł zagniewany wielce, świadom, że niewiele czasu mu zostało.
[13] »A gdy spostrzegł smok, że zrzucony był na ziemię, zaczął prześladować niewiastę, która porodziła syna.
[14] »I dano niewieście dwa skrzydła orła wielkiego, aby uleciała na pustynię na miejsce swoje, gdzie ją żywią przez czas i czasy, i połowę czasu z dala od obecności węża.
[15] »I wypuścił wąż z paszczy swojej w pogoni za niewiastą wodę niby rzekę, aby ją rzeka porwała.
[16] »A wspomogła niewiastę ziemia i otworzyła ziemia gardziel swoją, i wchłonęła rzekę, którą wypuścił był smok z paszczy swojej.
[17] »I zapłonął smok gniewem na niewiastę, i odszedł walczyć z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i ma świadectwo Jezusa Chrystusa.